"Mijn reden om in therapie te gaan was omdat ik merkte dat ik verstrikt raakte in allerlei emoties: woede, boosheid, schaamte, taboe. Hierdoor zat ik met name op relationeel vlak niet lekker in mijn vel. Ik kon op de één of andere manier niet goed bij mezelf blijven en liet me leiden door allerlei please-gedrag. Dus angst om afgewezen te worden. Om daadwerkelijk in gesprek te gaan met mijn vriendin op dat moment over “Dit is wat ik wil en dit is wat jij wilt, hoe kunnen we elkaar in het midden vinden.” In plaats daarvan merkte ik, dat ik vooral aan het doen was wat zij leuk vond.

 

In het begin voelde dat oké, maar op de lange termijn helemaal niet. Ik merkte dat ik daardoor op mijn tenen ging lopen, dat ik niet meer voor mezelf kon kiezen, geen kracht meer voelde in de keuzes die ik maakte en eigenlijk op een gegeven moment helemaal geen keuzes meer maakte. Steeds meer zag ik een heel diep ingesleten patroon, waarbij ik alleen maar achter mensen aan liep en dat was niet fijn. Ik was totaal niet in verbinding met waar mijn leven over gaat en dat maakte me ongelukkig.

 

Toen ik het filmpje van Dolf zag, voelde het op een bepaalde manier of ik ook een beetje naar mezelf keek. Ik voelde “Volgens mij moet ik er iets mee!” en toen heb ik gebeld.

In de afgelopen jaren heb ik verschillende dingen gedaan om meer met mezelf in verbinding te komen: familieopstellingen, de Helende Reis van Brandon Bays, Ayahuasca-ceremonie. Daarnaast mediteer ik nu alweer 20 jaar. Een stemmetje zei ook “Ga je nu wéér een therapie doen? Het zal eigenlijk allemaal wel!” Maar toch heb ik het gedaan. En op de één of andere manier, heel gek, maar het leven stuurt je dan op een bepaalde onderbewuste manier.

 

Vergeleken met wat ik hiervoor gedaan heb vind ik Emotieve Therapie gerichter. Gerichter op bijvoorbeeld schaamte, dat wordt benoemd in een één op één sessie. Juist door het benoemen van waar je écht tegenaan loopt en het doorvragen van Dolf, kom ik dieper in wat er eigenlijk gaande is in dat onderbewuste proces. Het wordt dan flink door elkaar heen geschud en ik heb het gevoel dat Emotieve Therapie zich op die manier onderscheidt van allerlei andere processen.

 

Ik ben blij dat ik het gedaan heb, want het fijne van de Emotieve Therapie was eigenlijk de tussenpozen tussen twee bijeenkomsten. Een thema werd aangehaald en voordat de volgende bijeenkomst was, zat daar een lange tijd tussen. Dat vond ik heel fijn. De ene keer was het ook best wel moeilijk om dingen zoals schaamte, taboe en allerlei angsten die ook omhoog kwamen, ook onder ogen te zien.

Het was soms ook een soort rollercoaster, dan wist ik ook niet echt goed wat er allemaal gebeurde. Maar nu de therapie voorbij is, vallen langzaam de puzzelstukjes op zijn plaats. Ik heb het gevoel ook dat over een tijdje pas allemaal duidelijk wordt, wat er precies allemaal gebeurd is in dat onderbewuste.

 

Qua methode vond ik de manier waarop Dolf toch wel op een zakelijke manier doorvraagt, heel goed. Hij is er zelf niet emotioneel bij betrokken en hij heeft geen oordeel. Dat is bijzonder. Het is gewoon heel fijn om iemand tegenover je te hebben die eigenlijk continue een spiegel is. Ik denk dat die methode je steeds dichter bij jezelf brengt en dat je daardoor steeds makkelijker bij jezelf terug kan komen. En ook dat proces van als er emoties komen aangaan. Ermee leren dealen! Naar jezelf kijken. Herleiden op jezelf wat er gaande is.

 

Emotieve Therapie heeft mij opgeleverd om een aantal keuzes in mijn leven op orde te krijgen. Waar ik al een tijdje tegenaan zat te hikken en dus niet wilde aangaan, zowel zakelijk als privé. Ook de helderheid dat ik dus zelf de keuze heb om daarin iets te veranderen, als iets niet goed voelt. Dat niet andere mensen aan de touwtjes trekken, maar dat je dat gewoon zelf kunt doen. Hierdoor heb ik geleerd dat ik daadwerkelijk wat kan veranderen en niet continue in de pijn van mezelf te blijf hangen, door te zeggen “Het is nu eenmaal zo en ik kan er niets aan veranderen.”

 

Mijn woede, boosheid, het mezelf wegcijferen, het niet in contact zijn met waar mijn leven over gaat en me daar niet gelukkig in voelen is helemaal veranderd. Het leuke is dat ik afgelopen zondag een afspraak met mijn toenmalige vriendin had. Toen we elkaar zagen was er gewoon een goed gevoel, er was geen wrok. Daardoor zijn we in een heel goed gesprek beland met z’n tweeën en heb ik haar heel duidelijk gezegd hoe ik me gevoeld heb in de relatie, hoe ik me op dit moment voel, hoe ik graag een relatie wil voeren en dat ik het anders gewoon niet wil.

 

Het gekke was dat zij precies hetzelfde voelde, maar dat we allebei niet de ballen hadden om het destijds naar elkaar uit te spreken. Je moet gewoon eerlijk zijn naar jezelf en dat uitspreken naar de ander, ook al is dat soms knuppelhard, maar je kunt beter eerlijk zijn dan dat je de hele tijd maar op je tenen blijft lopen. Het kunnen nemen van die beslissing is ook één van de gevolgen van de procestherapie. Ik durf het nu gewoon allemaal uit te spreken, zonder dat ik me daar slecht bij voel.

 

Ik ben heel verbaasd hierover en ik had ook niet verwacht, dat het zo’n grote positieve impact zou hebben en dat het na de therapie nog steeds gewoon door blijft gaan ook. Het gekke is: je kan zelf niet zien in wat voor -in mijn geval dan- opgesloten pleaser-cocon je zit. Je ziet het wel, maar je ziet niet hoe je jezelf kunt bevrijden daaruit. In plaats daarvan blijf je zitten waar je zit, gevangen in emoties en de gedachten die daardoor aangezwengeld worden. Loskomen daarvan, dat is wat er gebeurd is in de afgelopen maanden. Daardoor heb ik bepaalde keuzes kunnen maken, die ik voorheen nooit zou durven maken.

 

Ik ben er helemaal van overtuigd dat er voldoende terug is gekomen voor mijn investering. Qua levensvreugde en ik heb er een bepaald stuk vrijheid voor teruggekregen. Dat gaat maar door, dat wordt steeds weer aangezwengeld, dat kleine coconnetje wordt gewoon steeds groter. Ik voel me steeds groter.

Als DJ sta ik alleen op de bühne. Ik heb het gevoel dat ik daar steeds meer mezelf kan zijn en vanuit heel veel liefde op het podium sta. Dat ik de mensen heel veel liefde geef, vanuit de persoon die ik ben.

Ik ben veel meer mezelf geworden en dat durf ik ook gewoon te laten zien! Daardoor vindt er een hele goede energie plaats op de bühne en ook in mijn interactie met mensen. Ik heb zeker het gevoel dat Emotieve Therapie heeft meegeholpen om dat los te maken. Om andere kwaliteiten van mezelf omhoog te brengen, die altijd al aanwezig waren maar die ik lange tijd niet gezien heb.

 

Emotieve Therapie zou ik willen aanbevelen aan iedereen die op dit moment het gevoel heeft dat zijn of haar wereldje heel klein en donker is. Dat je het gevoel hebt dat je vastzit en niet verder komt. Je kunt bijvoorbeeld het gevoel hebben dat je in angsten vastzit, waardoor je bepaalde keuzes niet durft te maken, maar waarbij je wel het gevoel hebt dat je ze moet maken.

Ik zou het aanraden aan mensen die met klachten lopen van vroeger: die vastzitten in oud verdriet over wat ze in hun jeugd hebben meegemaakt, zoals mishandeling of scheidingen van ouders. Waardoor ze een scheiding in zichzelf ervaren of als je afscheid hebt moeten nemen van een ouder, een partner of van een relatie. Als je uit elkaar bent gegaan en het gevoel hebt dat je daar nog steeds in vastzit en daardoor geen nieuwe relatie durft aan te gaan. Ik denk dat Emotieve Therapie op heel veel vlakken van een grote waarde kan zijn.

 

Ik vind Dolf een toffe gozer. Hij is “from the street” en hij heeft zichzelf “streetwise” gemaakt. Dolf is niet bang geweest om helemaal uit zijn comfortzone te komen en iets nieuws te leren. In mythische termen heeft hij een soort elixer ontdekt. Dolf brengt dat op een hele mooie manier naar de wereld toe, waardoor hij de mensen iets kan aanbieden wat van grote waarde kan zijn voor het welzijn van de mensen."